Καραγκούνηδες Θεσσαλία. Στα καραγκουνοχώρια του θεσσαλικού κάμπου δεν άλλαξαν και πολλά στην κτηνοτροφία. Παραμένει σκληρή, γι’ αυτό όλο και φθίνει, όλο και περισσότεροι άνθρωποι την εγκαταλείπουν.

Τα σύνεργα στις φωτογραφίες κάθε άλλο παρά μουσειακό είδος είναι (εντάξει, με εξαίρεση ίσως τα γκιούμια, που τα συγκείμενα είναι παμπάλαια) αλλά χρησιμοποιούνται ακόμα:

– το καρδάρι, σμάλτων πια

– το κιλό, αδειάζουν μ’ αυτό το γάλα απ’ το καρδάρι, για να ξέρουν πόσο είναι, πάνω κάτω

– οι περίφημες κλούτσες. Η σπασμένη θα είναι 60 ετών. Τότε δεν τις αγόραζαν από μαγαζί και συνήθως δεν τις έφτιαχναν και μόνοι τους οι βοσκοί. Περνούσαν πλανόδιοι, με ισιασμένα ξύλα από κρανιά ή αγρελιά και έφτιαχναν επιτόπου τις κλούτσες.

Έτσι πέρασε και κάποιος το ΄60 και έφτιαξε αυτή την κλούτσα για τον παππού τον Νιάκη. Φανταστείτε πόσες φορές τσάκωσε μ’ αυτήν πρόβατα για να σπάσει.

Καραγκούνηδες

– το σιτάκι, για να στραγγίζουν το γάλα (πολλές φορές βάζουν και τσαντίλα πάνω του)

Στα Ζαβλάνια των Τρικάλων πολύ κτηνοτρόφοι έχουν τα μαντριά τους στη θέση «Κοζίτσα». Επειδή όμως οι περισσότεροι είναι Βλάχικης καταγωγής (η κτηνοτροφία των Βλάχων είναι συνήθως μετακινούμενη ενώ των Καραγκούνηδων σταθερή) και οι φωτογραφίες είναι από τον Μάιο, τα περισσότερα μαντριά ήταν άδεια. Μόνο κάτι βοοειδή ήταν. Είχαν φύγει για τα θερινά τους βοσκοτόπια στα βουνά, συνήθως στο Μαλακάσι Καλαμπάκας οι συγκεκριμένοι, απ’ όπου κατάγονται οι περισσότεροι.

Αν πάτε τώρα, θα νομίσετε ότι βρίσκεστε σε καμιά πάμπα της Αργεντινής ή κοιλάδα του Μεξικού.

Σαλαγητά, σφυρίγματα, βελάσματα, μουγκανητά, γαβγίσματα (μην πάτε με τα πόδια καλού κακού), κουδούνια, όλα ανακατεμένα…

Πηγή: Θύμιος Γιοτας

Επιμέλεια άρθρου: Η ομάδα του syllogoi.com