«𝝜 𝝡𝝰𝞀𝝾𝞄𝝳𝝸ά 𝝘𝝸𝝰𝝼𝝼𝝸ώ𝞃𝝸𝞂𝞂𝝰» (𝝢𝝸𝝲𝞀ί𝞃𝝰 𝝨𝝴𝞀𝞀ώ𝝼) .Πολύ παλιό Μακεδονικό, εθιμικό τραγούδι από τη Νιγρίτα Σερρών. Το τραγουδούσαν οι νεαρές κοπέλες την Κυριακή του Αγίου Θωμά, ημέρα μεγάλης πανήγυρης για τη Νιγρίτα. Το τραγούδι «της Μαρουδιάς» είναι ευρέως διαδεδομένο σε πολλές περιοχές της Μακεδονίας και της Θράκης και σε όλες τις εκδοχές περιγράφεται το τραγικό τέλος της πρωταγωνίστριας. Επίσης, σε όλες τις εκδοχές ανά την Μακεδονία, το τραγούδι συνήθως τραγουδιέται στους αρχέγονους τελετουργικούς χορούς του Πάσχα και της διακαινησίμου εβδομάδας. Μολονότι, σε όλες σχεδόν τις παραλλαγές η Μάρω/Μαρουδιά αναφέρεται ως Γιαννιώτισσα, το τραγούδι αυτό είναι άγνωστο στην περιοχή της Ηπείρου.

Την Κυριακή του Θωμά, στη Νιγρίτα, πλάι στην παραδοσιακή πάλη υπό τη συνοδεία ζουρνάδων, τα παλαιότερα χρόνια οι νεαρές Νιγριτινές, φορώντας λευκά φορέματα, τραγουδούσαν τελετουργικά τρία συγκεκριμένα τραγούδια: «Η Μαρουδιά Γιαννιώτισσα», «Πουλάκι είχα στο κλουβί» και «Δέντρι μου ξεριζωμένι». Αξιοσημείωτο είναι πως παλαιότερα το τραγούδι της Μαρουδιάς έχει καταγραφεί στη Νιγρίτα και υπό τον τίτλο «Η Μαρουδιά Αχνιώτισσα», παραπέμποντας στο γειτονικό χωριό Αχινός.

«𝝜 𝝡𝝰𝞀𝝾𝞄𝝳𝝸ά 𝝘𝝸𝝰𝝼𝝼𝝸ώ𝞃𝝸𝞂𝞂𝝰» (𝝢𝝸𝝲𝞀ί𝞃𝝰 𝝨𝝴𝞀𝞀ώ𝝼)

Οι Νιγριτινοί Γιάννης Πλιάκος και η σύζυγός του Φωτεινή ανέφεραν στον ερευνητή Νίκο Πασχαλούδη σχετικά με το εν λόγω τραγούδι: «Τα κορίτσια της Νιγρίτας πήγαιναν κάθε μέρα στο Λαγάτρη, μια τοποθεσία έξω από τη Νιγρίτα, για να βγάλουν πλό και κοκκινόχωμα – το ασημόχωμα και το πατόχωμα του τραγουδιού αντίστοιχα. Το ασημόχωμα το χρησιμοποιούσαν για να λούζουν τα μαλλιά τους, που τα έκανε πιο λαμπερά και το πατόχωμα το χρησιμοποιούσαν στο πάτωμα. Έτσι, το τραγούδι της Μαρουδιάς περιγράφει ίσως ένα όντως τοπικό επεισόδιο της Νιγρίτας».

Τραγούδι: Γιάννης Πλιάκος

Βιβλίο-Δίσκος: ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ – Η Μουσική παράδοση της Νιγρίτας και της Βισαλτίας

Έρευνα – συγγραφή: Νίκος Λ. Πασχαλούδης

Θεσσαλονίκη 2007

Οι στίχοι:

Δευτέρα μέρα κίνησι, η Μαρουδιά Γιαννιώτισσα

να πάει να φέρ’ ‘σημόχουμα, ΄σημόχουμα, πατόχουμα.

Κι σκιπαρνιά δεν έλαχε, μον’ έλαχι τ’ αργυρό τσαπί

και κρούγει μια και κρούγει δυο κι κρούγει τρεις και τέσσερις.

Έπισι το ‘σημόχουμα κι πλάκουσε τη Μαρουδιά

[τη Μαρουδιά Γιαννιώτισσα. Ψιλή φωνίτσα έβγαλε:

«Φωνή μ’ να σκίσεις δυο βουνά, να πάει χαμπέρ’ στη μάνα μου

να φουκαλίσει τις αυλές, να στρώσει κι του χάμπουκα

να καρτερεί τη Μαρουδιά, τη Μαρουδιά Γιαννιώτισσα»].

Επιμέλεια άρθρου: Η ομάδα του syllogoi.com