Ποιος είπε ότι οι άνθρωποι με ειδικές ικανότητες δεν έχουν δικαίωμα στον πολιτισμό;. Είναι αλήθεια πως η μουσική και η παράδοση είναι μια γλώσσα επικοινωνίας για όλους εμάς…

Το ίδιο όμως ισχύει και για τους ανθρώπους με ειδικές ικανότητες. Νιώθουν αγάπη και λαχτάρα για να μάθουν να παίζουν μουσική, να τραγουδούν και να χορεύουν παραδοσιακούς χορούς. Αν δεν καλύψουμε και δεν ικανοποιήσουμε τις ανάγκες αυτών των ατόμων, δε θα μας βγάλουν ποτέ τις ειδικές ικανότητες, που διαθέτουν. Τι σημαίνει όμως «ειδική ανάγκη»;  Σημαίνει πως επαφίεται σχεδόν σε εμάς τους «φυσιολογικούς» ανθρώπους και δεν υπάρχει κανένας νόμος γραπτός, παρά μόνο η δική μας συνείδηση, ενημέρωση, πληροφόρηση και ανθρωπιά. Κανείς από αυτούς τους ανθρώπους ή την οικογένειά τους δεν θέλει να νιώσει ότι είναι ξεχωριστός ή ιδιαίτερος. Δε θέλει να διαφέρει καθόλου από όλους τους υπόλοιπους, δε θέλει να ξεχωρίζει με κανέναν τρόπο. Θέλει απλώς να μπορεί να κινείται στο δρόμο χωρίς εμπόδιο, να μπορεί να πάει σχολείο και να σπουδάσει. Να έχει τα ίδια δικαιώματα στην εκπαίδευση και στην δημόσια υγεία. Να μπορεί να χρησιμοποιεί τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς για να πηγαίνει θέατρο, σινεμά, να επισκέπτεται μουσεία και εκθεσιακούς χώρους και να μπορεί να πάει στην παραλία όπως όλοι μας.

Φυσικά η πραγματικότητα είναι μία εντελώς διαφορετική υπόθεση. Ίσως ως κοινωνία θα έπρεπε ν’ αναγνωρίζουμε τη διαφορετικότητα και τις ανάγκες της ώστε έτσι θα είχαμε ως στόχο όχι να τους παρηγορήσουμε, αλλά να δώσουμε πραγματικές λύσεις στις καθημερινές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν. Ίσως, έτσι, θα μπορούσαμε να τους δώσουμε μια ευκαιρία, καλύπτοντας τις ανάγκες τους, παρέχοντάς τους όλα όσα εμείς θεωρούμε αυτονόητα, δηλαδή την εκπαίδευση, την κίνηση στην πόλη, τον πολιτισμό, την υγεία, να αναδείξουν τις πραγματικές μοναδικές τους δεξιότητες.

Επιμέλεια: Χριστίνα Παλακίδου- Φιλόλογος